Веќе 24 години ужива во пензијата. Методија Симоноски (80), кого го знаат по прекарот Мело, ем правел шеќерчиња, ем одгледувал говеда.
Има променето многу професии. Наследник е на мајсторите слаткари, Милош, Ниче, на Миле Биџо и татко му Јон, Ќурчија, Дуко, Просенче, на Каре. На Рампо бозаџијата. На главните слаткари од пред војната, кои се интегрирале и влегле во слаткарските работилници. Со шеќерчињата работи од 15 години во слаткарската задруга Кораб. Во 1954 почнал како чирак. И тоа во работилницата кај шеќерчињата. И татко му едно време бил шеќерџија кај мајсторот Рибаро, но брзо се откажал и тргнал по тутунопроизводството.
– Се правеа шеќерчина нанеа, ментол, колак шеќер, дропс бонбони, шарени бонбони, свилени бонбони. Се чуваа во тегли, додека да се продадат. Се правеа и алви, слатки, баклава, шеќерпаре, локум, тулумби. Шеќерчињата беа тешки за работа особено во зима, оти смесата од шеќер брзо се здрвуваше на мермерната плоча, па затоа понекогаш одоздола под плочата стававме жар, а после плин, се модернизиравме. Шеќер, вода и маја е основниот рецепт за шеќерчиња. Врие сето и се прави како карамела и се здрвува. Колак шеќер беа најтешки за правење, бидејќи смесата како тесто се удираше од кол. Тоа беше мачно. Од кафеав карамел да се добие бела боја. Потоа се тегнеше и смесата се оформуваше. За шарените, од истата смеса му стававме црвени ленти и идеа како шарени, се тегнеа и на преса се сечеа. Зимно време се здрвуваше смесата. Летно време беше полесно. Колак шеќер беше мента бела. Имаше со црвени, зелени и жолти ленти – се сеќава Методија.
Десетина години бил во работилницата. Работел и на локумот. Шеќерна болест не добил од работата со благото, само си ги ,,фрлил,, забите.
– Со мешалка се правеше локумот, вода и шеќер, мајсторите в рака скришум фрлаа лимонтус, дури да се направи смесата и потоа се оформуваше. Цел ден требаше да се меша на локумот. За едната доза два саати, за другата пак толку. Мачно. Си ги расипав забите, а шеќер не фатив. Правев тригони, грчка баклава, шампити – раскажува Симоноски.
Завршил уште десетина години работејќи во сите продавници низ градов, кај Милош, кај Сотка шнајдеро, кај Гимназијата, кај Корзото…
Повеќе години бил и касап. Не директно туку во набавката на говеда и свињи, приватно. Се занимавал 15 години на три локации. Почнал со Наум Грижо. Купувале и колеле на багрем и ги продавале бутовите од дома. Пресно месо сите барале. Ќе купеле едно, две јунчиња, ги колеле и ги продавале.
-Од дете сум мераклија за говеда, за стока. Дури до пред две години ги чував последните крави на Варош, во дворот, дома, а имав до пред неколку години и 20 говеда. Ми лежеше препродавањето на стоката, жива стока, говеда, свињи. Сум ја вртел цела Македонија, дури одевме и во Параќин, Србија со камионче. Добра стока имаше во Западна Македонија, кај Челопек, гостиварско, а свињи во Струмица, Куманово, Свети Николе… Стоката е профитабилна. Од 120-130 килограми теле, за 3-4 месеци се создава јунец од 400 – 500 килограми за месо и се вадат по 5-6 илјади евра чисти од јунец. Работа немаше многу за одгледување, 2-3 пати во денот се фрлаше храна, се чисти и тоа. Мирисаше, ама чистевме често. Фрлавме пилевина, за полесно да се исфрли и исчисти, оти упиваше. Имав и мала фарма в планина, неколку години одгледував стока за месо – вели Симоноски.
Пред една година ја продал и последната крава од која се изнапивал млеко по 2-3 литри дневно, свежо и квалитетно.
– Со стоката ми беше повеќе мерак. Поубаво, поинтересно. Месо пресно имаше. Во Ново Село кога ми исчезнаа свинчињата, си го знаеле патот и по 2-3 километри се вратија дома. Свињите се паметни, многу думаат. Ме интересираа животните. Касаплукот е тежок занает, ама сакав да се кашкам во калта со говедата – вели Методија Симоноски – Мело.
За двата занаети вели дека требало многу труд. Прилепчани го знаат како вредниот и итар варошанец кој сега пензионерските денови ги минува в чаршија, со кафе и мајтап муабет.
Извор: “Неделник Зенит”