Maкедонскиот фолклор и традиција се пребогати со историски приказни, кои народот ги отпеал во песни и останале вечно да се пренесуваат и паметат.
Една таква приказна е и онаа од 19 век за преубавата охриѓанка Рисавѓија, или нагалено Русе. Во Русе во тоа време биле вљубени многу момчиња, меѓу кои и убавото момче Џоџе, кој срцето го давал за Русе.
Соништата и желбите за искрена љубов на младите во тоа време не се разликувале многу од денешните очекувања на младите луѓе.
На местото на старото мовче каде што тогаш секој ден седела преубавата Русе, денес изграден е нов мост кој го поврзува охридското крајбрежје во центарот на градот со црквата Св. Јован Канео.
Покрај мофчето секој ден поминувал Џоџе со кајчето да ја види црнокосата девојка, со надеж дека таа ќе му ја возврати љубовта. Но, залудно. Русе не се заљубила во ниту едно од момчињата кои ја милувале, па народот го отпеал тој нејзин инает во песната “Бог да бие Русе”.
Сепак, едно момче на крајот успеало да го освои нејзиното срце. Тој бил Димитри Атансов Митуш, по потекло од Охрид, кој уште на 15 години заминал на печалба во Романија. Иако можел да се ожени со богата Романка, Димитри се враќа во Охрид и бара девојка од својот крај. На брегот кај Сараиште ја здогледува Русе, веднаш се заљубува во неа и ја бара да појде со него. Русе се соласила и заминала во за неа непознат свет.
Русе и Димитар имале убав и спокоен живот во Јаш Романија. Таму им се раѓаат ќерка и син, Поликсена и Александар, а подоцна во Софија го добиваат и синот Ѓорѓи.
Денес на мофчето каде што седела Русе, секој ден се раѓа нова љубов, а младите своите имиња ги испишуваат на катанец кој го закачуваат на оградата од мостот.
На оградата од мостот се испишани и хороскопските знаци, па често посетителите ја ставаат дланката на својот знак, замислуваат желба и фрлаат паричка во езерото, со надеж дека ќе им се исполни.
