Пред сто и дваесет години, човекот кој, в долж и попреку, пешки ја помина Царска Русија, Алексеј Максимович Пешков, попознат по својот псевдоним, Максим Горки (1868 -1936), ја напиша својата извонредна драма „На дното“.
И оние кои ја прочитале, а и оние кои не го направиле тоа, многу лесно, само од насловот, од неговата силна метафоричност и асоцијативност, можат да насетат дека станува збор за животни судбини на ликови од најнискиот слој на тогашното руско општество.
И денес, после толку многу години и децении, „На дното“ е актуелен драмски текст и, не случајно, се уште, низ светот, е дел од репертоарот и на најпрестижните театри, бидејќи, сосема нормално, нема идеално општество во кое нема луѓе на дното.
Но, по сите мерила и критериуми, без никакво сомнение, кратката синтагма од насловот на овој драмски текст, во секој поглед ( и економскои и филозофски и психолошки и социолошки и…), и во своето буквално и во своето преносно значење, на просторот на Европа, најактуелна е во нашата „жална“ Македонија.
Во духот на онаа старогрчката: „Мил ми е Платон, ама помила ми е вистината“ или, ако сакате, на српската: „Што је право и Богу је драго“, Македонија од времето на Груевски и Северна Македонија од времето на Заев, во својата суштина, во својот егзистенцијализам, се потполно исти.
Целата статија прочитајте ја на КУРИР.