Колумна на поранешниот пратеник Илија Димовски за порталот МКД.МК
Политиката за асимилација на македонскиот народ и славјанското население од Македонија, а во исто време користејќи го името „Македонија”, „македонски”, „македонска” и „македонско” прва ја почнува царска Бугарија.
Тоа е бугарски изум, за наша жал многу успешен.
Многу подоцна ваквиот пристап на асимилација го користи Грција, а претходно целосно спротивен.
А речиси никогаш Србија (која пократко имаше воспоставено територијална контрола на дел од регионот Македонија).
Затоа и ефектите од асимилација на народот се по истиот редослед.
Бугарија ја спроведе најуспешно асимилацијата, па Грција, а најмалку Србија.
Но, да не се лажеме, намерите на почетокот беа исти на сите, методите (црква, училишта, наука…) исти, но ефектите различни.
Користењето на терминот „Македонија” и после Букурешкиот договор во 1913 година беше забранет во Грција и Србија, но беше целосно дозволен и дури максимализирано користен во Бугарија.
Терминот „македонски/а/о” беше целосно забранет во Грција и Србија, а во Бугарија беше од една страна максимално користен, а од друга страна максимално забранет за користење во форма „македонски народ” и „македонски јазик” (со исклучок на неколку години под Ѓорги Димитров.
Да потенцираме дека и денес за Бугарија е прифатливо користење на придавката „македонски/а/о” за секоја форма освен за јазик и народ до 1944 година.
Зошто Бугарија, своевремено применува ваква тактитка?
Едноставно, потешко е на луѓето да им кажеш (низ црквата, училиштата и пропагандата) дека не се Македонци, туку дека се Бугари, од тоа да им кажеш дека се Македонци, ама тоа значи и дека се Бугари (а го користиш аргументот на припадност кон Бугарската егзархија). Впрочем затоа успехот на делумна асимилација од Македонци кон Бугари е присутен само кај населението кое припаѓало на Бугарската егзархија, а додека кај останатите (не ретко и браќа и братучеди) кои припаѓале на српската црква (во вардарска Македонија) и на грчката црква (во егејска, но и дел во вардарска Македонија) немале никаков успех, а ист народ, со ист мајчин јазик, со исти песни, ора и обичаи.
Бугарија го сведе терминот Македонец на географска и регионална форма, но како составен дел на бугарскиот народ. Дополнително, му додаде и епско значење, правејќи ги Македонците највоинствениот и најхрабриот дел од бугарскиот народ, демек браво, не сте само Бугари, туку ептен Бугари.
Оваа линија на асимилација, ја користеа и ја користат до ден денес и многу од асимилираните Македонци (во Бугари), по потекло, за да го покријат и да го оправдаат своето место во нетолерантното бугарско општество (односот кон Турците, Ромите, Помаците…).
Успешноста на Бугарија во оваа политика на асимилација е потврдена и со наглото менување на тактиката на асимилација од страна на Грција кон овој модел, отфрлајќи го целосно моделот на забрани и отфрлање на термините “Македонија” и “македонски/а/о.
До 1988 година (кога на грчките служби им станува сосема јасно дека Југославија ќе се распадне, а заради поголеми геостратешки интереси ќе се создаде независна држава Македонија) во Грција важеше строга забрана за користење на овие наши термини.
До 1988 година во Грција се казнуваше, се тепаше, се затвараше за користење на терминот “Македонија” и “македонски/а/о”. Потоа се дозволи, а после Преспа и се стимулира употребата на овие термини.
И на Грција ѝ е полесно да дозволи, а не да забранува употреба (виде дека забраните даваат ограничен ефект) на термини кои се дел од битот на населението низ Егејска Македонија. Но и Грција денес, како и Бугарија подолго време, термините „Македонија” и „македонски/а/о” ги внесе во употреба само како регионална припадност и значење.
Внимвајте, и во Грција денес се дава епско значење на тие термини. Ако си Грк, ама Македонец, тогаш пак си Грк, ама си од родот на најборбените, најхрабрите.
За терминот „Македонија” Грција, со Преспанскиот договор, успеа да добие монопол на користење. Да, да, монопол. Нам, барем по документ, ни е забрането да го користиме тој термин без географската придавка.
Целата колумна прочитајте ја ТУКА